De koelcel (en de sauna die we erbij kregen) stond binnen een week, maar het begon steeds duidelijker te worden dat de lockdown nog maanden zou kunnen duren. De grond was onder onze voeten aan het wegzinken. Dus tijd om te straten!

De oprit die we in 2016 hadden aangelegd, sloot nog niet aan op het terras. Aangezien we destijds wat ruggenwervels waren verloren, hadden we gezworen dit voortaan niet meer zelf te doen. Helaas is dat niet gelukt en de kruiwagens kwamen weer uit de schuur.

De klinkers hebben we eerst elders op het terrein eruit gehaald. Vervolgens met de laser de hoogte uitgezet om daarna stoepbanden te zetten langs het strak gespannen touwtje. Het witte zand hebben we met de hijskraan van de buurmannen opgegraven en gewisseld met zwarte grond. Nu kon het uitvlakken beginnen. Op je knietjes de zandkorrels zo strak strijken dat je er op kan biljarten. Heerlijk voor de geest en om de zakelijke opties te wikken en te wegen.

Op de automatische piloot legden we 45 stenen van 3,5 kilo in een meter en konden zo 125 vierkante meter leggen. Bloed, zweet, blaren, spierpijn en tranen, maar waar een wil is is een weg.

Nog even aantrillen, invegen en tot de conclusie komen dat het er best netjes in ligt voor een paar amateurs. Het terrein was weer iets opgeknapt en de karren met boodschappen kunnen nu gewoon rollen naar de koelcel. Mission complete!

So what's next? De voorbereidingen treffen voor een nieuw concept: het glimlach gebied.

Thnx voor het lezen. Speel buiten en geniet!