Juni is om te oogsten. De maand van het buitenspelen. De vakantie komt eraan, het is lekker weer en grote groepen sluiten hun werk- of schoolperiode af met een leuk uitje. Hoewel we dit liever gespreid door het jaar heen zien, denken de boekers hier anders over. Voor ons altijd een periode waar het uithoudingsvermogen wordt getest. Het is eat, play, zonnebrand smeren en repeat. Maar als het dan goed gaat en alles loopt, dan geeft dat een onbeschrijfelijk lekker gevoel. Zeker met een leuk team.
Ook dit jaar mochten we weer. Alleen dan met het omzetniveau van 9 jaar geleden en veel teamleden die je niet volledig kan inzetten. Gelukkig hebben wij een verzorgingsstaat die ons hierbij kan helpen met financiële regelingen. Iets waar ik enorm blij mee ben. Dit besef is alleen maar gegroeid als ik zie hoe andere landen met deze crisis omgaan. Natuurlijk zijn er verbeterpunten op het gevoerde beleid, maar in grote lijnen ben ik zeer tevreden en dankbaar.
Wel zit me iets niet lekker en moet even klagen. Als je niet op gejank zit te wachten, dan adviseer ik hier af te haken. Volgende keer zal ik mijn optimistische bril weer opzetten en uit de slachtofferrol komen. Beloofd!
Het gaat over de financiële steun. We kregen maar liefst drie pakketten. De TOGS, een bijdrage voor de getroffen sectoren. Hoewel we hier de eerste ronde buiten vielen, hebben we deze uiteindelijk wel gekregen.
Het moest allemaal snel geregeld worden en de overheid had wat tijd nodig om de maatregelen beter af te stemmen. Fijn! De hartslag zakte weer.
De NOW. Een compensatie voor werkgevers om salarissen te betalen als je een omzetverlies had van tenminste 20%. Wij hadden de volle 100% plus het feit dat mensen hun aanbetalingen van evenementen terug wilden. Steun was dus meer dan welkom. Nu het pijnpunt. Er wordt gekeken naar de loonsom van januari en hier krijg je een deel van het salaris van terug. Aangezien wij een seizoensbedrijf zijn en in de winter praktische stil liggen, werkt er ook beperkt personeel in die maanden. Weinig gewerkte uren betekent een lage loonsom. Met als gevolg dat de compensatie ook laag is. Geen probleem in de winter, maar erg balen als je in het hoogseizoen zit! Hopelijk wordt dit snel aangepast voor bedrijven met een vergelijkbaar patroon, want dit is echt een fout in de regeling.
Dan de laatste steunmaatregel: de TOZO. Dit is een bijstandsvergoeding voor ondernemers die geen inkomen hebben. Er wordt bij de eerste versie niet gekeken naar het inkomen van de partner. Dus stel je partner boert goed, krijg je alsnog de vergoeding. Schappelijk of vreemd laat ik even in het midden. Maar als je partner ook een ondernemer is en geen inkomen heeft doordat ze verplicht dicht moet, dan heb je pech! De deal is dat je samen, maar één keer de uitkering krijgt en dan telt het inkomen opeens wel mee. Ja, dan word ik prikkelbaar, maar daar kan je helaas niet je vaste lasten mee betalen.
Dus werken! Nog harder. We moeten centen verdienen. Dit hebben we uiteraard gedaan en wisten zelfs een positief resultaat te halen. Lekker! Wat denk je? Ze kijken naar inkomen per maand, dus hoewel ik nog dikke rode cijfers op jaarbasis heb en al het spaargeld verdampt, wordt het verdiende inkomen van de maand afgetrokken van de uitkering. Pijnlijk! Want ik heb elke euro nodig om het laagseizoen te overleven.
Zucht. Het is eruit. This is the business we've chosen. Nogmaals: ik ben blij dat er hulp is, maar we zouden dit samen doen! Het is tijd dat er beter naar seizoensbedrijven wordt gekeken met alle huidige en toekomstige pakketten, anders is de verleende steun voor niets geweest en is de gehele sector game over.
En nu stop ik met klagen 😉
Bedankt voor het lezen, speel buiten en geniet!
